Eerste keer huis-aan-huis in Zwolle
‘Wegwezen, linkse bende!’ roept de vrouw en smijt de voordeur in ons gezicht. Loes haalt haar schouders op en loopt stoïcijns naar het volgende huis. Het is zaterdagochtend in de Zwolse wijk Wipstrik en ik loop met Loes mee langs de deuren. Ik ben kortgeleden lid geworden van GroenLinks-PvdA en ben nieuwsgierig wat er op lokaal niveau gebeurt richting de Tweede Kamerverkiezingen op 29 oktober. Al snel kom ik tot de conclusie: er gebeurt heel veel. Er worden lezingen georganiseerd over maatschappelijke thema’s als stikstof, er is een boekenclub waarin bijvoorbeeld boeken worden besproken die de oorlog in Gaza helpen duiden en diezelfde middag gaan vrijwilligers afval rapen in de wijk Dieze in het kader van World Cleanup Day. Daarnaast gaat elke zaterdag richting de verkiezingen een team leden De Wijk In. Bij de PvdA noemen ze dit canvassen, bij GroenLinks heet het huis-aan-huizen. Het lijkt me interessant om een keer mee te maken.

Omdat het mijn eerste keer is word ik gekoppeld aan Loes. Zij heeft al vaker met dit bijltje gehakt. Onlangs is ze met pensioen gegaan, maar in haar werkzame leven was ze arts, dus haar maak je niet gauw iets wijs. Loes vertelt dat het niet per se gaat om zieltjes winnen voor de partij. Natuurlijk is het mooi als je ter plekke iemand kunt overtuigen, maar die kans is niet zo groot. Het doel is veel meer om met mensen in gesprek te gaan, te horen waar ze in hun buurt mee zitten en wat voor thema’s ze belangrijk vinden richting de verkiezingen. Soms komen er concrete lokale problemen naar boven. Die worden doorgespeeld naar de lokale fracties, zodat zij ermee aan de slag kunnen in de gemeenteraad.

Vanwege de veiligheid gebeurt het huis-aan-huizen altijd met zijn tweeën. Loes opent steevast met de zin: ‘Goedemorgen, wij zijn Casper en Loes van GroenLinks-Partij van de Arbeid en wij komen u vragen hoe het is om in deze buurt te wonen.’ Van tevoren is een handige verdeling gemaakt van de buurt. Jullie doen die straat, jullie die, wij deze, enzovoort. Zo sla je geen straten over en loop je elkaar ook niet voor de voeten. Er is zelfs een campagne-bakfiets, die vandaag wordt bemand door Mindert. Hij fietst rond tussen de verschillende duo’s en houdt in de gaten of we ons houden aan de afgesproken verdeling.

Loes en ik storten ons op de Abel Tasmanstraat. Huurhuizen, veel alleenstaande ouderen. In de twee uur dat we hier rondlopen komen we slechts één gezin met jongere kinderen tegen, hoewel het goed mogelijk is dat veel gezinnen net op stap zijn om deze tijd. Bij meer dan de helft van de huizen doet niemand open. Soms is één blik op onze rode en groene jasjes voldoende om de deur gelijk weer dicht te gooien. Vaak opent een bewoner de deur eerst argwanend op een kier om, nadat Loes haar magische openingszin heeft uitgesproken, ons toch het voordeel van de twijfel te geven.

Bijna iedereen vindt het prettig wonen in deze buurt. Tegelijkertijd maken veel mensen zich zorgen over de veiligheid op straat. Aan het begin van het jaar zijn er vuurwerkbommen ontploft verderop in de straat. Er zijn daarna tijdelijk camera’s geplaatst en één mevrouw weet zelfs te vertellen dat er mensen zijn opgepakt. Je merkt dat het de straat nog steeds bezighoudt. Verschillende bewoners vinden het jammer dat de camera’s alweer verwijderd zijn.

We spreken veel oudere vrouwen. Eén man blijft ons vanachter zijn raam nakijken, maar als we schijnbewegingen maken richting zijn voordeur zwaait hij resoluut met zijn vinger heen en weer. Geen interesse. Van die oudere vrouwen geven meerdere aan dat ze ’s avonds niet meer de straat op durven. Het valt me op dat de zorgen over veiligheid op straat vaak gekoppeld worden aan migratie. Eén vrouw vertelt dat haar dochter een huis had gekocht in de nieuwbouwwijk De Tippe, maar dat ze dat door de aangekondigde komst van een AZC voor 400 bewoners in die wijk het huis alweer te koop heeft gezet. De vrouw zegt veelbetekenend: ‘Mijn dochter heeft kleine kinderen’. Ze gunt het iedereen om ergens te wonen, maar toch zeker niet in een wijk met jonge kinderen. Loes probeert nog te vragen wat de vrouw dan wel een werkbare oplossing zou vinden, maar net op dat moment komt haar zoon tussen ons door naar binnen gemarcheerd. ‘Verkeerde partij, allebei!’ roept hij zijn moeder toe en smijt de deur naar de huiskamer achter zich dicht. Enigszins schuldig kijkend maakt de vrouw gauw een einde aan het gesprek.

Het langste praten we met een vrouw met een witte hoofddoek. Ze vertelt dat ze na twintig jaar in het buitenland onlangs weer in Nederland is komen wonen en het land nauwelijks nog herkent. De huren zijn zo hoog geworden – ze betaalt ruim 750 euro per maand – de boodschappen zijn zo duur geworden, maar ook sociale voorzieningen als de zorg zijn verslechterd. Hoewel ze vriendelijk glimlacht, staan haar blauwe ogen droevig. Elke tien seconden trekt ze haar hoofddoek naar beneden. Toch zie ik wat blond haar eronderuit komen. Ze vertelt dat ze in Egypte, Dubai en Turkije heeft gewoond. Eigenlijk heeft ze nog nooit gestemd. Je kunt er toch allemaal niks aan doen. Loes grijpt de kans en vertelt dat je door te stemmen juist wel wat kan doen. 
Zo zijn er die ochtend twee of drie mensen waarbij ik me voorstel dat we misschien een zaadje hebben geplant. Ik vermoed dat we mensen hebben gesproken voor wie dit misschien het enige praatje was dit weekend.

We hebben nog net tijd voor een paar huizen in een andere straat. Ineens zie ik een groene middenberm en ruimere, groenere voortuinen. Een jongeman doet open, ziet ons en zegt prompt: ‘Mij hoef je niet meer te overtuigen hoor. Ik weet allang wat ik ga stemmen: Partij voor de Dieren.’ Op de valreep hoor ik die ochtend toch nog een ander belangrijk thema: het klimaat.

De campagne-bakfiets wijst ons de weg naar een nabijgelegen café voor de nabespreking. Loes heeft koffie nodig, merkt ze monter op.  We praten na, delen indrukken, herkennen de zorgen, maar ook de hoop die in kleine gesprekjes zit. Deze ochtend leert: politiek begint bij ontmoeting, bij luisteren — ook aan de voordeur. Elk gesprek is een kans om te bouwen aan verbinding en vertrouwen in de buurt.

Doe mee - samen maken we het verschil! 
Wil jij ook een keer meelopen of helpen in de campagne? 
Meld je aan via c.hooghiemstra@groenlinkszwolle.nl of kijk op https://zwolle.groenlinks.nl/campagne  

Samen blijven we doorpraten, blijven we luisteren en werken we aan een eerlijk, groen en sociaal Zwolle waar iedereen meetelt.